Një poezi e Pablo Neruda-s për Shqipërinë

S’kam qenë ndonjëherë në Shqipëri

n’atë tokë të ashpër e të dashur,

n’atë dhe malor

barinjsh.

Sot

shpresoj

të vij si për të kremte të re, dasmë mbi tokë;

pa të vete të shoh

si shkëlqen djelli

majë krahëve plot muskuj

të vargmaleve të tua

si më rritet

në mes të shkëmbinjve

si zambaku i ri dhe i njomë,

kultura,

letërsia, që po nis e shtrihet,

nderi ndaj bujkut të moçëm,

djepi i punëtorit,

përmendorja e shquar,

e vëllazërimit,

si merr përpjetë

mirësia posi bima e re

që lulëzon në vendet e lashta e

të varfra.

O Shqipëri e vogël,

e fortë, e vendosur dhe zëmjaltë,

teli i kitarës sate

–          ujë dhe çelik i gjallë –

vjen e më t’i shtohet tingullit të

historisë’

me një zë bjeshkësh

dhe ndërtimesh,

aromash dhe bardhësish,

këngës së mbarë njerëzve dhe mbarë, mbarë

bjeshkëve,

zogjve dhe mollëve në lule,

erërave dhe valëve.

Forca, vendosmëria dhe lulet janë dhuratat q’i

sjell ti

Përkthyer nga Fatos Arapi