Mendimet e së hënës në Prishtinë

Shkruan: Petrit Selimi

Po filloj një seri të re shkrimesh të hënave, duke u përpjekur të mbuloj ngjarjet e javës së kaluar, duke filluar pikërisht këtë të hënë me pak mendime për Turqinë në Kosovë.

Nuk është aspak e vështirë të nisësh një javë me disa mendime mbi ngjarjet që ndodhën javën e kaluar. Disa njerëz e quajnë atë “mbrojtje të hënën në mëngjes”, për shkak të njerëzve që zakonisht janë analistë të mëdhenj sporti të hënave – pasi të zhvillohen ndeshjet – të gatshëm për të kritikuar trajnerët ose lojtarët për golat e humbur dhe pasimet e gabuara.

Unë po i quaj këto tekste të shkurtra si mendime të së hënës. Jo titulli më origjinal (i pranoj propozimet!), por po përpiqem me këtë format të ri të zgjedh një temë që u theksua javën e kaluar dhe të përpiqem t’i jap një kontekst.

Ju mund të mos jeni dakord me të gjitha “mendimet” ose interpretimet e mia të ngjarjeve javore, por unë do të përpiqem të përdor të dhëna dhe fakte kur diskutoj çështjet në fjalë — dhe do të jem gjithmonë në dispozicion për një dialog konstruktiv. Në një moment, unë gjithashtu do të përpiqem t’i kthej këto në një lloj podcast. Siç thashë, do të përpiqem t’i mbaj ato shkurt!

Një vizitë nga Turqia

Ministri turk i Punëve të Jashtme, Mevlüt Çavuşoğlu, ishte në Kosovë këtë fundjavë. Ishte një vizitë interesante që solli shumë tituj. Turqia ka qenë një mbështetëse e vendosur e Kosovës për dekada. Në politikën e jashtme, ajo ishte një kontribues themelor në njohjen dhe përfshirjen ndërkombëtare të Kosovës. Ndërsa shërbeja si zëvendësministër i jashtëm i Kosovës, do të konfirmoj me gatishmëri se disa njohje dypalëshe shumë të rëndësishme erdhën me përfshirjen e drejtpërdrejtë të presidentit turk Erdogan dhe diplomatëve turq në mbarë botën.

Bizneset turke janë investitorë të rëndësishëm në peizazhin ekonomik të Kosovës, me gjurmë të mëdha në industrinë aeroportuale, sistemin bankar, energjinë, etj. Pas diasporës sonë, Turqia është një nga ofruesit më të mëdhenj të IHD-ve në Kosovë.

Megjithatë, herë pas here, ne vazhdojmë të lexojmë dhe dëgjojmë zëra skeptikë të “çfarë ka bërë ndonjëherë Turqia për ne?”. Disa nga këto shkrime janë zhytur në debatet e vjetra historike të shqiptarëve që “vuajnë nën osmanët”. Më shumë zëra kritikë bashkëkohorë janë të shqetësuar për lidhjet dypalëshe në rritje midis Ankarasë dhe Beogradit, si dhe për situatën e brendshme politike në Turqi. Në nivel ndërkombëtar, disa analistë nganjëherë tërhiqen, duke e projektuar Turqinë si alter egon e Rusisë në Ballkan.

Shumë pole, por jo aq shumë miqësore

Disa nga këto konsiderata janë disi të vështira për t’u pranuar. Vërtet ka ardhur koha e multipolaritetit në Ballkan, por jo të gjithë polet janë të barabartë. SHBA-ja dhe BE-ja janë bashkuar në promovimin e demokracisë dhe integrimit euroatlantik, si dhe të sigurisë së Kosovës. Turqia është anëtare e NATO-s dhe veçanërisht në rastin e Kosovës ka luajtur një rol të rëndësishëm në mbështetjen ekonomike dhe diplomatike. Kina dhe veçanërisht Rusia nga ana tjetër, janë përfshirë në praktika shumë më grabitqare dhe një axhendë që rrit distancën midis Brukselit dhe Ballkanit.

Është gjithashtu e vështirë të pranohet se nevojat dhe interesat e republikës sonë sot duhet të formësohen nga interpretimi i ngjarjeve të 600 (ose 200) viteve më parë. Historiografia jonë nuk është pa mëkate dhe marrëzi. Lërini historianët ta përcaktojnë periudhën.

Politika e brendshme në Turqi është gjithashtu një konsideratë për vetë turqit ose vende shumë më të mëdha se ne, por unë mendoj se vendimmarrësit e Kosovës nuk mund të përballojnë të bëhen moralistë ose pedant kur bëhet fjalë për ndonjë nga aleatët tanë.

Interesi kombëtar i Kosovës nuk mund të definohet me atë që ndodh brenda vendeve partnere, veçanërisht atyre që e kanë ndihmuar, mbështetur dhe luftuar për Kosovën.

Shfaqjet e fundit (dhe në mënyrë të dyshimtë të papritur) publike të mbështetjes në Prishtinë për Fethullah Gylen janë shumë të çuditshme. Ky njeri klerik nuk ka qenë kurrë një mik i demokracisë dhe ndoshta është përgjegjës për shumë kaos që u shpalosën në vendin e tij të lindjes dhe më gjerë. Ne nuk kemi nevojë të importojmë antagonizmat e vendeve të tjera në tonat. Mendoj se po ia dalim mirë me mosmarrëveshjet tona.

Organizatat e të drejtave të njeriut ose agjencitë e specializuara mund të mbulojnë liritë e medias në Turqi (ose Serbi), të drejtat e grave në Arabinë Saudite, situatën e punës në Katar – ose racizmin në SHBA. Unë guxoj të them se ne duhet të shikojmë para së gjithash në oborrin tonë të shtëpisë, trajtimin tonë ndaj romëve dhe pakicave të tjera, respektimin tonë të të drejtave gjuhësore, situatën tonë në sundimin e ligjit – dhe përparimin tonë në përmbushjen e normave të BE-së që priten në të ardhmen. kandidat për zgjerim.

Duke mirëpritur (dhe vlerësuar) investimet

Megjithatë, ajo që duhet të jetë prioritet tani është marrja e më shumë investimeve nga Turqia. Është i rëndësishëm vendosja e të dhënave drejtpërsëdrejti për investimet e kaluara.

Ne ende lexojmë komente të herëpashershme në internet dhe media sociale se si “kompania turke vodhi KEDS-in”. Madje u përshpëritën konsiderata që Kosova të nacionalizojë me forcë KEDS-in. Por të dhënat nga raportet vjetore të KEDS-it tregojnë tjetër histori.

Deri në vitin 2013, KEDS (KEK Shpërndarja atëherë) ishte një ndërmarrje publike me humbje që i kushtonte taksapaguesve kosovarë 50 milionë euro çdo vit dhe po krijonte humbje të mëdha teknike dhe komerciale për të gjithë tatimpaguesit. Brenda 8 viteve të fundit që nga privatizimi – i cili u lehtësua dhe u miratua fuqishëm edhe nga qeveritë e njëpasnjëshme amerikane – 170 milionë euro u investuan në një rrjet më të mirë të energjisë elektrike, duke reduktuar në mënyrë dramatike humbjet dhe duke siguruar furnizim të qëndrueshëm me energji elektrike për shumicën dërrmuese të kosovarëve.

Në të njëjtën periudhë kohore KEDS dhe KESCO i kanë paguar KEK-ut mbi 1.5 miliardë euro për energjinë elektrike të prodhuar nga kompania jonë e prodhimit të energjisë. Në vitin 2013 raporti i humbjeve ishte rreth 33% e të gjitha familjeve, por deri në vitin 2020, kjo ka rënë në 19% — me shumë humbje që janë shkaktuar në veri të Kosovës për më shumë arsye politike. Edhe paga mesatare në KEDS është rritur në gati 850 euro, çka ka ndihmuar që i gjithë sektori energjetik të bëhet atraktiv për punëtorë të kualifikuar.

Është një histori e ngjashme me Aeroportin e Prishtinës: tani është një kompani shumë më fitimprurëse, nën koncesionin e konsorciumit turko-francez; menaxhuar më mirë dhe duke sjellë më shumë të ardhura në buxhetin qendror – atëherë derisa menaxhohej nga qeveria e Kosovës. Nga ardhja e bankave turke ka përfituar edhe sistemi bankar. Përderisa kishim një duopol bankash gjermane dhe austriake në Kosovën e pasluftës, normat e interesit ishin afër praktikave të huadhënies në rreth 12% — por me rritjen e konkurrencës, kryesisht nga bankat turke më tolerante ndaj rrezikut, normat e kredisë ranë. në mënyrë dramatike dhe tani janë rreth 6%. Sigurisht që ndihmuan edhe reformat përmbarimore të nisura nga USAID.

Një valë e re investimesh është e mundur nga lojtarët e mëdhenj të Turqisë. Ferma e parë e madhe e erës në Kosovë është gjithashtu në pronësi të një kompanie turke. Projektet e energjisë diellore, zgjerimi (dhe shtimi) i aeroporteve të reja, turizmi dimëror, janë të gjitha fusha të gjelbra ku ka interes nga kompanitë turke.

Në një nga batutat e vjetra të personazhit të famshëm turk (osman?) Nassredin Hoxha – i njohur edhe nga gjyshërit tanë – Mulla i thotë Nasredinit: “Unë shoh në errësirë!”

Nasredini dyshon dhe e pyet Mullën: “Mund të jetë kështu, Mulla. Por nëse është e vërtetë, pse ndonjëherë mbani një qiri natën?”. Mulla përgjigjet: “Për të parandaluar që të tjerët të më përplasen”.

Në këto kohë të errëta dhe të pasigurta të luftës së re në kontinentin evropian, ne mund të pretendojmë se shohim në errësirë, por na duhet vërtet drita e aleatëve dhe miqve për të siguruar që gjërat që fshihen në errësirë ​​”të mos na përplasen”.