A është duke kontribuar India në katastrofën e myslimanëve të Rohingyave?

Në mars të vitit 1959, udhëheqësi shpirtëror i Tibetit, djali 24-vjeçari Dalai Lama, me një pushkë të vendosur mbi shpatullën e tij, bëri një ikje dramatike me kalorës nga Pallati Potala në Lhasa. I ndihmuar nga Tibetianët që i rezistonin Kinës, ai hyri në Tawang në Agjencinë e atëhershme të Rajonit të Kufirit të Lindjes (NEFA, tani në Arunachal Pradesh).

Në kufi Dalai Laman e lodhur mendërisht dhe fizikisht e kishte pritur një zyrtar indian.

“Sapo e pashë fytyrën e tij, kjo ishte një ndjenjë e ribashkimit dhe më pas e dija se isha i sigurt dhe nuk kishte rrezik”, tha Dalai Lama për një grup gazetarësh në vitin 2009.

Qoftë tibetianët, apo Tamilët e Sri Lankës, afganët, ose bengalët që ikin nga ajo që ishte Pakistani Lindor në vitin 1971, India ka pasur një histori të gjatë për t’u dhënë azil refugjatëve. Dhënia atyre një hapësirë ​​që ata mund të thërrasin vetë. Kjo, pavarësisht refuzimit të Indisë për t’u bërë një shtet anëtar i Konventës së Kombeve të Bashkuara në lidhje me statusin e refugjatëve të vitit 1951 dhe Protokollit në lidhje me statusin e refugjatëve të vitit 1967.

Megjithatë, përpjekjet e fundit të qeverisë indiane për të njollosur të gjithë Rohingya në Indi si “emigrantë të paligjshëm”, i dëbojnë ata në masë dhe për të parandaluar Rohingyat të hyjnë në vend, i cili është një zhvillim alarmant, dhe rrezikon shpërbërjen e hapësirës së sigurtë që India i ka ofruar historikisht refugjatëve .

Ministria e Brendshme e Indisë ka sugjeruar që 40,000 Rohingya janë në Indi dhe ata që potencialisht mund të hyjnë në vend përbëjnë një kërcënim të “sigurisë kombëtare”.

Ky qëndrim stigmatizon anëtarët e komunitetit që kanë ikur nga shtëpitë e tyre nga dhuna dhe persekutimi e ushtruar nga Mianmari. Është një pozitë e një busulle morale ose ligjore, e cila ushqehet në valën e një rritje të islamofobisë në Indi.

Fytyra e vërtetë e Indisë për të drejtat e refugjatëve duket të jetë një përzierje e paranojës dhe ksenofobisë. Kjo është një qasje që mirëpret refugjatët hindu nga vendet fqinje të Indisë, por mbyll derën për Rohingyat, të cilët janë kryesisht myslimanë, në emër të sigurisë kombëtare. Por ky veprim shkon kundër detyrimeve ligjore ndërkombëtare të Indisë, si dhe garancitë e saj kushtetuese për të drejtat e njeriut.

Në gusht të këtij viti, pas sulmeve të një grupi të armatosur të Rohingya në dhjetra vende, forcat e sigurisë të Mianmarit kanë angazhuar një fushatë të paligjshme dhe joproporcionale të dhunës kundër Rohingyas, e cila ka çuar që 436,000 prej tyre të iknin në Bangladesh. Komisioneri i Lartë i OKB-së për të Drejtat e Njeriut Zeid Ra’ad al-Hussein ka thënë me të drejtë: “Unë i urrej masat e tanishme të Indisë për të deportuar Rohingyas në një kohë të dhunës së tillë kundër tyre në vendin e tyre”.

Obligimet ligjore të Indisë

‘Amnesty International’ ka siguruar dëshmi për një fushatë brutale të asaj që mund të përshkruhet si spastrim etnik, me Rohingyat të synuar për përkatësinë e tyre etnike dhe fetare. Në aspektin ligjor, këto janë krime kundër njerëzimit që përfshijnë vrasjen dhe dëbimin ose transferimin me forcë të popullatës. Dhe nëse India dëbon refugjatët e Rohingyave, ata do të përballen me rrezikun e krimeve të tilla.

India duhet të shtyjë Mianmarin për të ndaluar dhunën, për të lejuar hyrjen në Misionet për gjetjen e fakteve të OKB-së dhe për të siguruar ndihmë humanitare të plotë dhe të papenguar për të gjitha komunitetet e prekura.

Në një betejë që po luftohet në Gjykatën e Lartë kundër përjashtimit të propozuar të Rohingyave nga India, Qeveria indiane pohon se parimi i mosbindjes – një parim themelor i të drejtës ndërkombëtare që ndalon vendet që t’i kthejnë refugjatët në një vend ku jeta e tyre ose mirëqenia do të ishte në rrezik – nuk është e detyrueshme për të, pasi ajo nuk është nënshkruese e Konventës së Kombeve të Bashkuara për Refugjatët.

Ky interpretim është i gabuar. Siç është theksuar nga Komisioneri i Lartë i të Drejtave të Njeriut i OKB-së, parimi i mosdhëheqjes është pjesë e së drejtës ndërkombëtare që është e detyrueshme për të gjitha vendet, pavarësisht nëse ata kanë nënshkruar Konventën e OKB-së.

India, për fat të keq, nuk ka një ligj të brendshëm ligjor për mbrojtjen e refugjatëve. Trajtimi i tij për refugjatët bie kryesisht nën Aktin e të Huajve të vitit 1946, i cili nuk bën dallimin midis azilkërkuesve, refugjatëve dhe të huajve të tjerë. Ky ligj gjithashtu penalizon praninë fizike pa dokumenta në vend.

Rreth 14,000 Rohingya në Indi janë njohur si refugjatë nga Komisioneri i Lartë i Kombeve të Bashkuara për Refugjatë (UNHCR). Kjo njohje, në disa raste, u ka lejuar refugjatëve të marrin një vizë afatgjatë dhe u ka ndihmuar atyre të kenë qasje në arsim, kujdes shëndetësor dhe strehim. Megjithatë, rënia e fundit e të gjithë Rohingyave si “emigrantë të paligjshëm” i vë këto në rrezik. Dy nga shtetet veri-lindore të Indisë, Assam dhe Manipur, kanë lëshuar thirrje duke thënë se policia duhet të “shtyjë” Rohingyat që përpiqet të hyjnë në Indi dhe ka raporte që kjo tashmë po ndodh. Nuk ka shumë për të ndihmuar ksenofobinë.

Askund për të shkuar?

Shteti Rakhinë i Mianmarit është shtëpia e pak më shumë se një milion Rohingyave, kryesisht pakicë etnike myslimane, të cilët janë përballur me dekada të diskriminimit dhe dhunës të sponsorizuar nga shteti. Për vite me radhë ata i janë mohuar e drejta për shtetësi sipas ligjit diskriminues të shtetësisë 1982 dhe zbatimit të tij, dhe vuajnë kufizime të ashpra për të drejtat e tyre të tjera, si liria e lëvizjes dhe qasja në kujdesin shëndetësor, arsimimin dhe mundësitë e jetesës.

Shumica e atyre që kanë ikur muajin e fundit janë detyruar të kalojnë lumin e Naf-it që ndan Mianmarin dhe Bangladeshin për të kërkuar strehim atje. Ndërsa forcat e sigurisë të Mianmarit dhe turmat e pa-autorizuar vazhdojnë të djegin fshatra dhe të qëllojnë në civilë, po pengojnë hetuesit ndërkombëtarë, dhe në veçanti Misionin e OKB’së për gjetjen e fakteve të mandatuara. Mund të marrësh vetëm një ndjenjë terrori nga tymi që bie nga fshatrat e djegura ose imazhet satelitore ose nga tregimet e atyre që kanë arritur të arratisen.

Kundër këtij toksiciteti, India ka një përgjegjësi ligjore, etike dhe morale për t’i ndihmuar njerëzit t’i shpëtojnë persekutimit. Ajo nuk duhet të dëbojë Rohingyat në Mianmar, ose t’i ndalojë ata të vijnë në Indi dhe duhet të pezullojë transferimin në Mianmar të të gjitha pajisjeve dhe ndihmës ushtarake dhe të sigurisë. India duhet të shtyjë Mianmarin për të ndaluar dhunën, për të lejuar hyrjen në Misionet për gjetjen e fakteve të OKB-së dhe për të siguruar ndihmë humanitare të plotë dhe të papenguar për të gjitha komunitetet e prekura./Periskopi/

Shkruan: Arijit Sen

Përktheu dhe përshtati: Periskopi