Këtë Ramazan, lutem për armiqtë

Ramazani erdhi. Deri tash, shumë amerikanë i dinë gjërat elementare. Është muaji i shenjtë gjatë të cilit myslimanët e shëndetshëm duhet të mos hanë e mos pinë [As ujë? Jo, as ujë] dhe të mos bëjnë seks nga lindja e deri në perëndim të diellit dhe të dedikohen në lutje, bamirësi dhe disiplinë shpirtërore.

Në vitet e fundit, Ramazani, muaji i nëntë i kalendarit hënor mysliman, është bërë pjesë e mainstream-it të shoqërisë amerikane. Vazhdimisht citohet në hip-hop e madje edhe në paraqitjen epike të Eminemit kundër presidentit Trump në BET Awards. Duke mbajtur traditën e filluar nga Thomas Jeffersoni, presidentët George W. Bush dhe Barack Obama i thirrën për iftar liderët e komunitetit mysliman [z.Trump e hoqi atë takim të bukur. Nuk është befasuese duke marrë parasysh deklaratën ku thoshte se “Islami n’a urren neve.”]

Muaji i shenjtë tani lidhet edhe me traditën më të shenjtë amerikane, konsumerizmin: Party City ka njoftuar një varg dekorimesh për ramazan.

Por dua më shumë. Në këtë ramazan, unë do të kërkoj diçka më përmbajtësore që e pastron shpirtin tim dhe që me të vërtetë e transformon Amerikën, që është e lënduar, në vuajtje nga ringritja e shprehjeve të hapura të urrejtjes kundër minoriteteve racore e religjioze. E di se zgjidhja e problemit fillon në shtëpi, kështu që këtë muaj, aspiroj të bëhet një super-hero në mbipeshë, në moshë të mesme, i disiplinuar dhe i vëmendshëm, mirënjohës për privilegjet e mia, shpirtërisht i ndërgjegjshëm dhe më i dhembshur. Do të provoj të lutem për armiqtë, shokët, shokët që ta bëjnë sherrin, dhe Kanye Westin.

Duhet, megjithatë, të bëj një rrëfim [shpresoj që priftërinjtë katolikë që më mësuan në shkollë të mesme ta aprovojnë një gjë të tillë]: shpesh mbetem i inatosur, i drobitur nga puna dhe duke ndjekur dy të vegjlit e mi. Është tmerrësisht lodhëse. Siç e bëj çdo vit, e gjej veten duke reflektuar: “E dini, budizmi duket mjaft mirë. Funksionoi mjaft mirë për the Beastie Boys.”

Po, uria e përhershme mund të përmirësojë shëndetin, por ka një thënie të famshme që thotë se mund të uritesh gjithë muajin e Ramazanit vetëm duke përfunduar me asgjë tjetër veç stomakut të zbrazët dhe etjes. Në fund të fundit, edhe nëse nuk hani apo pini, është e zorshme të përqendroheni në spiritualitet kur aq shumë gjëra në botë na e vjedhin vëmendjen tonë: A do të vendos Gjykata Supreme për ndalesën e udhëtimit për myslimanët që i ndan miliona njerëz nga familjet e tyre? A do ta nisin një luftë ‘tweet’-et e mëngjesit të shkruara nga Donald Trumpi?

E megjithatë, duke marrë një pjesë nga ajo që tha Melania Trump për fëmijët, mbetem i bindur se ky Ramazan do të ndihmojë amerikanët e të gjitha feve që “të jenë më të mirët”: Mund të dalim nga kjo kohë si versionet më të mira të vetes sonë.

Rrënja arabe e fjalës ramazan do të thotë “i djegur.” Ky muaj iu ndërpren rutinën tuaj, rehatinë dhe mënyrën e të menduarit. Uria, etja, dëshira për seks, iu angazhojnë më shumë me anëtarët e familjes dhe të komunitetit të cilët do t’i shmangnit.

Kjo ndërprerje sjell dhimbje dhe bezdi, por ato edhe mund të krijojnë mundësi për t’u pjekur. I mirëpres këto kritika si një ftesë për të zgjeruar komunitetin tonë dhe kapacitetin për gjenerozitet.

Provo është fjala kyçe këtu. Hallet e përditshmërisë sonë nuk ndalen gjatë Ramazanit.

Disa javë më parë, po vozisja për në Universitetin e Williamit & Maryt për të dhënë një fjalim rreth Ramazanit për një grup studentësh myslimanë dhe për shoqet e shokët e tyre myslimanë që po uriteshin në solidaritet për të marrë fonde për refugjatët e Rohingyas. Goma e veturës sime shpërtheu në autostradë m’u para daljes. U ndala që ta ndërroja, por aftësitë e mia dështuan duke më lënë të dëshpëruar.

U mundova t’i bëja me shenjë veturave që të ndalonin. Për 35 minuta, askush nuk ndaloi. Me telefonin pa bateri në dotë, veç po qëndroja aty, i mërdhirë, duke u lutur që dikush të më ndihmonte. Më në fund, një vozitës i ri me ngjyrë, që doli të ishte një student transgjinor që po punonte për doktoratën e tij, ndaloi. Studenti më tha që të mos e falënderoja, “Nëse do të më ndodhte mua, do të doja që ta bënte dikush të njëjtën.” tha ai.

“Askush nuk e bëri veç teje,” thashë unë.

Kishte një tjetër arsye pse u ndala, më tha shpëtimtari im: “Pashë një person me ngjyrë dhe, këndej, ne duhet të ndihmojmë njëri-tjetrin.”

Pasi ia mora telefonin për ta thirrur një kamion, filluam të flisnin për jetën e tij si person transgjinor në kamp – me mua që rrëfeja nervozën time për përdorimin e përemrave korrekt dhe që merrja më shumë meritë seç meritoja për atë gjë.

U ndërpremë kur një i bardhë me dukje agresive arriti, duke qeshur, që ta ndërronte gomën time. Ai brengosej nëse i dija vendet më të mira aty që të haja darkë.

Kriza ime e vogël e kishte krijuar mundësinë që të formoja një komunitet të vogël, të përkohshëm multikulturor. Mund të gjej shpirtin e ramazanit jo vetëm në uritjen ose në lutjet, por edhe në vende si këto.

Kisha qenë aq i stresuar për udhëtimin tim dhe obligimet profesionale sa kisha harruar shpirtin e vërtetë të ramazanit. Por momentin ndanë rrugës më kujtoi se për çka ishte ky muaj. Nuk më duhen thënie nga profetët apo verse nga kurani që ta shpjegojë. Thjesht e përsëris atë që studenti zemërmirë më tha: “Ne duhet të ndihmojmë njëri-tjetrin.” Dhe ndoshta, kështu bëhet Amerika e madhe.

|Përktheu nga The New York Times, Periskopi.com