Shkruan: Mero Baze

Tre udhëheqësit kryesorë të Kosovës, presidentja Vjosa Osmani, kryeministri Albin Kurti dhe kryetari i Kuvendit, Glauk Konjufca, kanë injoruar zyrtarisht kontributin e Shqipërisë për Kosovën së paku prej vitit 1990 e deri në shpalljen e pavarësisë më 2008.

Në mbrëmjen zyrtare për nder të ditës së Pavarësisë, në të cilën ishte prezent dhe presidenti i Shqipërisë, Bajram Begaj, përveçse u përmend prania e tij, për 2 minuta u falënderuan gjithë shtetet mike dhe personalitetet që ndihmuan pavarësinë e Kosovës, por Shqipëria nuk u përmend.

Nuk do t’ia vlente të merreshim me këtë çështje, nëse ajo do të ishte një harresë e një prej udhëheqësve, apo ndonjë banalitet protokolli, por duket që është qëndrim i vetëdijshëm politik i Prishtinës zyrtare, nën frymën e politikës anti-perëndimore të Albin Kurtit.

Nuk dua të rendis tani gjithë kontributin e Shqipërisë, prej vitit 1990 për Kosovën, pasi ajo është mbi të gjitha një kujtesë shtetërore e mbetur në letra dhe dokumente.

Prej vitit 1991, kur Shqipëria u bë një vend demokratik, diplomacia e shtetit shqiptar ka pasur vetëm një mision dhe ajo ka qenë çështja e Kosovës. Diplomatët e rinj shqiptarë të Ministrisë së Jashtme, janë heronjtë e parë të ndërkombtarizimit të çështjes së Kosovës.

Rruga e tyre e mundimshme, për të futur Kosovën në çdo konferencë ndërkombëtare organizuar që nga OSBE, Këshilli I Evropës, Parlamenti Evropian, e më pas në Konferencat ndërkombëtare si ajo e Londrës dhe Oslos më 1992 e me radhë në vite, janë një histori krenare e shtetit shqiptar.

Prej vitit 1992, çdo ambasador i Shqipërisë në perëndim por dhe kudo në botë, ka pas detyrë të vetme dhe prioritare çështjen e Kosovës. Çdo ministër i jashtëm i Shqipërisë, i djathtë apo i majtë, ka pasur agjendë kryesore çështjen e Kosovës.

Deri në vitin 1995, kur Shqipëria ishte një vend i mbështetur fort nga SHBA dhe Komuniteti Evropian, politika e jashtme e Shqipërisë, ishte thjesht një shërbim në çështje të Kosovës.

Kur Shqipëria ftohu raportet diplomatike me SHBA pas vitit 1995, për shkak të devijimeve demokratike në Shqipëri, që u pasuan nga zgjedhjet e shkatërruara të vitit 1996 dhe trazirat e vitit 1997, shteti shqiptar nuk ishte shumë kredibil që të mbronte çështjen e Kosovës, por diplomatët shqiptarë vazhduan punë njësoj sikur të ishin diplomatë të Kosovës.

Deri në atë kohë Ibrahim Rugova ishte bërë një personalitet I njohur ndërkombëtarisht, edhe fal mbështetjes së Shqipërisë, dhe në periudhën që Shqipëria e drejtuar nga Sali Berisha, ishte në krizë me faktorin perëndimor në periudhën 1995 1997, Ibrahim Rugova ishte udhëheqësi politik shqiptar më I mbështetur nga Perëndimi.

Edhe pas vitit 1997, qeveria shqiptare e mbështetur nga perëndimi pas largimit të Berishës përmes trazirave kombëtare, u bë sërish një interlokutore e çështjes së Kosovës, dhe u përfshi pak nga pak në gjithë problematikën që shoqëronte Kosovën deri në çlirimin e saj më 1999.

Qeveria shqiptare luajti një rol kyç në krizën e refugjatëve të vitit 1998 1999, dhe Shqipëria u kthye në një territor lufte për ndihmën logjistike gjatë bombardimeve të Serbisë nga aleatët e NATO.

Asnjë vend tjetër në botë, përjashto SHBA-në për shkak të qartësisë dhe fuqisë së saj diplomatike, nuk ka më shumë merita se Shqipëria, në ndërkombëtarizmin e çështjes së Kosovës, dhe mbështetjen finale të luftës së saj për liri.

Këtu nuk po flas për individë që u angazhuan dhe fizikisht dhe dhanë jetën për Kosovën, por po flas për shtetin shqiptar dhe politikën e Shqipërisë zyrtare, qofshin qeveri të majta apo të djathta.

Qënia e Shqipërisë në anën e Perëndimit, dhe zgjidhja e çështjes së Kosovës si një çështje të drejtash njerëzore, bazuar në parimet perëndimore të lirisë, kanë qenë faktorë kryesorë strategjikë në arritjen e lirisë së Kosovës.

Shqipëria do të ishte e padobishme për Kosovën nëse do të ishte një shtet i izoluar komunist apo një diktaturë lindore si ato që erdhën pas vitit 1990 në shumë ish-republika sovjetike.

Shqipëria e ndihmoi Kosovën jo vetëm për shkak të te qenit vëllezër të një gjaku, por mbi të gjitha për shkak të të qenit të dyja në anën e Perëndimit.

Gjesti zemërak i shëmtuar i tre udhëheqësve kryesorë të Kosovës, të cilët injorojnë kontributin e Shqipërisë në falënderimet e tyre zyrtare, nuk buron nga fakti se ata janë antishqiptarë, as se e urrejnë popullin shqiptar.

Është edhe më keq.

Ata urrejnë momentin politik të Shqipërisë në raport me Kosovën. Urrejnë faktin që ata janë në betejë me perëndimin për pushtetin e tyre kundër interesit të Kosovës, ndërsa Shqipëria është duke bërë rolin e saj si shtet amë në krah të Perëndimit për të mirë të Kosovës.

Albin Kurti dhe kukullat e tij, janë të zemëruar me Shqipërinë, pse ajo është në anën e SHBA-së dhe Perëndimit dhe pse nuk është në anën e tyre për interesa elektorale.

Të qenurit me Perëndimin, ka qenë e vetmja mençuri gjeniale e Ibrahim Rugovës që ndryshoi rrjedhën e historisë së Kosovës, dhe aleanca e UÇK-së me NATO-n ka qenë e vetmja mundësi për të thyer ushtrinë jugosllave kundër Kosovës.

Çdokush që e braktis këtë rrugë, nuk braktis Shqipërinë, por braktis dhe rrezikon Kosovën. Udhëheqja politike e Kosovës i ka rënë në pjesë Kosovës, dhe ajo mund të vuajë përkohësisht problemet që vijnë prej tyre.

Por Kosova do jetojë më shumë se ata.

Shqipëria po se po.

I vetmi rrezik për të dy vendet, është të bashkohen kundër Perëndimit, për interesa të Albinit. Ajo është e vetmja mënyrë të vrasim “të bashkuar”, Kosovën dhe të bëjmë një Shqipëri të keqe. Ashtu siç e ëndërrojnë ata që janë zëmëruar pse nuk bashkohemi me Albinin kundër Perëndimit.