Refugjatët e Merkelit rrisin fitimet historike për nacionalizmin e krahut të djathtë ekstrem

Fitorja e Angela Merkel në zgjedhjet gjermane është perceptuar gjerësisht si një humbje për shkak të suksesit të partisë së djathtë të vendit Alternativa për Gjermaninë (AfD), e cila hyn në Bundestag si partia e tretë më e madhe në 13 përqind të votave pas partisë konservatore të krishterë CDU të Merkel’it dhe të majtës së SPD’së.

Deri në këtë pikë, Gjermania ishte një vend dhe shoqëri në të cilën kujtesa historike e Hitlerit dhe e nazistëve në vitet 1930 dhe 1940 kishte siguruar që çdo politikë, madje edhe më e vogël që sugjeron rikthimin e së drejtës së vështirë të nazizmit, kurrë nuk mund të fitojë një vëmendje shumë serioze.

Se një politikë e tillë tani është regjistruar nën petkun e Merkelit shënon një pikë të ulët në karrierën e saj politike, duke përbërë një njollë mbi trashëgiminë e saj, ndërsa ajo fillon në mandatin e saj të katërt si kancelare.

Është e vështirë të imagjinohet që nëse jo para se të mos ketë arsye të keqësohet vendimi i saj për të hapur kufijtë e Gjermanisë përballë krizës së refugjatëve që shpërtheu në Evropën Jugorë të Mesdheut në vitin 2015.

Miliona burra, gra dhe fëmijë mbërritën duke i përdorur të gjitha mënyrat për të lëvizur me anije, duke e bërë të rrezikshme udhëtimin në shumë raste të cilat kanë rezultuar fatale, përgjatë Mesdheut nga Afrika e Veriut, të dëshpëruar për të shpëtuar nga kaosi që përfshiu Sirinë, Irakun, Afganistanin, Libinë dhe Somalinë dhe për të gjetur strehim si pasojë e mirësjelljes të politikës së jashtme perëndimore.

Merkel, në atë që përkrahësit e saj në Gjermani dhe admiruesit jashtë vendit e konsideronin si një akt i shquar humanitar, vendosën të hapin kufijtë e Gjermanisë në fillim të shtatorit të vitit 2015 përballë opozitës brenda Gjermanisë dhe në të gjithë BE-në; sidomos në vendet e tranzitit si Hungaria, kryeministri i të cilit Viktor Orban shpejt fitoi një reputacion të merituar për ashpërsinë në trajtimin e refugjatëve dhe azilkërkuesve.

Rezultati i politikës së dyerve të hapura të Kancelares gjermane ishte fluksi i mbi një milion azilkërkuesve në Gjermani deri në fund të vitit 2015.

Mes klimës së tanishme anti-migrante dhe anti-refugjatëve që mbizotëron në Evropë – shumica e saj është e rrënjosur në shqetësime legjitime mbi sigurinë dhe frikërat e kuptueshme të terrorizmit, por shumë prej tyre janë rrënjosur në racizëm dhe ksenofobinë – vendimi i Kancelares gjermane për të lejuar një numër kaq të madh në Gjermani në një hapësirë ​​aq të shkurtër kohore, ishte në retrospektivë, politikisht katastrofike.

Në një artikull të botuar në “Der Spiegel” në shkurt të vitit 2016, mësojmë se “Kushtet për refugjatët [në Gjermani] tashmë po përkeqësohen me shpejtësi. Përfitimet sociale po reduktohen, kufizimet po vendosen mbi bashkimin familjar në një mënyrë që do të çojë edhe më shumë gra dhe fëmijë për të bërë udhëtimin e rrezikshëm me anije në Evropë. Numri i vendeve të përcaktuara si të sigurta do të rritet, duke lejuar refuzimin dhe dëbimin më të lehtë të aplikantëve të azilit. Dhe do të ketë një riatdhesim të detyruar të shtetasve afganë – në vendin që ushtarët perëndimorë janë të paaftë për të qetësuar dhe tani po zhytet në luftën civile”.

Ajo që Merkel dhe mbështetësit e saj sapo kanë mësuar, pasi kanë derdhur një milion vota për partitë e tjera, duke përfshirë më së shumti AfD-në, është se Gjermania nuk është më imune ndaj ringjalljes së nacionalizmit dhe politikave racore, fetare dhe etnocentrike që kanë qenë gjithëpërfshirës në të gjithë Evropën dhe Perëndimin në vitet e fundit.

Partia e ekstremit të djathtë AfD, e cila në mesin e premtimeve të fushatës përfshiu një premtim për të ndaluar atë që ata e përshkruan si një “pushtim të të huajve”, është një parti që duket se ka bërë paqe me të kaluarën naziste të Gjermanisë, edhe pse zyrtarët dhe mbështetësit e saj e mohojnë ndonjë lidhje me ideologjinë naziste.

Suksesi i saj është befasues pasiqë partia u krijua vetëm në vitin 2013 – fillimisht për të protestuar ndaj shpëtimit të vendeve të debatuara të BE-së, si Greqia, para se të shndërrohej në një parti anti-imigracioni, duke plotësuar hapësirën në politikën gjermane të hapur nga reagimi ndaj politikës së dyerve të hapura të Merkelit .

Në maj mund të respektohet AfD-ja që i ngjan UKIP-it në Mbretërinë e Bashkuar dhe Frontit Kombëtar të Le Pen’it në Francë, të sheshuar me etikën e neofashistëve dhe racistëve nga kundërshtarët e tyre, ndërsa ende pretendojnë të qëndrojnë për vlerat tradicionale dhe kufijtë e fortë në mënyrë që të parandalohen vendet që janë “tejkaluar” me migrantët dhe refugjatët.

Vendndodhja kryesore e zemërimit të tyre është Islami dhe Myslimanët; kjo është në kontekstin e ngjarjeve në Lindjen e Mesme dhe njëkohësisht në ngritjen e valës së sulmeve terroriste në të gjithë Evropën gjatë viteve të fundit, përfshirë Gjermaninë, që janë kryer nën kauzën e Xhihadizmit-Selefij.

Me Gjermaninë që banon popullsia më e madhe myslimane në Evropë, me 4.8 milion dhe me tërheqjen në rritje të vehabizmit islam, jo ​​vetëm brenda vendeve myslimane, por edhe në komunitetet myslimane në vende të tilla si Gjermania, përbërësit për rritjen në mbështetje të anti-myslimanëve si formacione politike si AfD kanë qenë në vend për disa kohë.

Në dhjetor të vitit 2015, zëvendëskryetari i SPC i Gjermanisë, Sigmar Gabriel (tani Ministër i Punëve të Jashtme), i dha një intervistë një gazete gjermane në të cilën ai sulmoi ndikimin saudit në mbarë botën dhe brenda komunitetit mysliman gjerman: “xhamitë vehabiste financohen në të gjithë botën nga Arabia Saudite”, tha ai, përpara se të vazhdonte “Në Gjermani, shumë islamistë të rrezikshëm vijnë nga këto komunitete”. Fjalët e ministrit gjerman për paralajmërimin e ndikimit saudit, të paprecedentë për një politikan të madh evropian, ishin të lidhura me një inteligjencë gjermane që raportojnë se kishte 7,900 salafistë që jetonin në Gjermani.

Duke iu kthyer rezultateve të zgjedhjeve gjermane në 2017 dhe megjithatë, sikurse me mbështetjen që gëzonte UKIP’i në Britani, duke kulminuar në Brexit dhe Frontin Kombëtar të Le Pen në Francë, i cili gëzonte përfitime historike në zgjedhjet franceze në fillim të këtij viti, shumë do t’i atribuojnë rezultatit të AfD’së votimin e një proteste kundër partive kryesore, vetëkënaqësia kur vjen puna te dalja dhe rritja e tërheqjes së së drejtës ideologjikisht të shtyrë do të ishte marrëzi.

Në fund të fundit, në qoftë se historia evropiane na mëson diçka, është fjala për fashizmin, “Një re që nuk është më e madhe se dora e një njeriu, mund të jetë nxitës i stuhive të mëdha që do të vijnë”./Periskopi/

Shkruan: John Wight, përktheu dhe përshtati Periskopi