U harroftë si dekadë e pajetuar
Për Albanën 7-8 vjeçare në fshat, brilante në matematikë, por që rrethohet nga zagarë gjuetie
Për Fatjonën 14 vjeçare po në fshat, pasionante e letërsisë, gjuhëve, por që edhe kjo në rastin më të mirë rrethohet nga të afërm që zhvaten në mini-firmën private poshtë ambulances së fshatit
Për Fatlumin, adashin tim, mes mbetjes këtu dhe ikjes rishmi në Gjermani
Për Diellzën 16-17 vjeçare e besatuar së voni në mësim
Për Bashkimin, historianin e ri që uroj të mos helmatisë nxënësit me një historiografi kredibiliteti i së cilës s’kalon Rozhajën
Për Ritën, që jo vetëmse ndjen pafuqinë e kauzës së feminizmit kur sheh se vriten gra me sopatë, por që edhe po humb shpresat në këtë vend që të poshtër
Për Shkëlqimin, komshiun e bashkëlojtarin që iu vra pasioni i basketbollit
Për Gazin e banesave, që aq sa di batuta ka nevojë për punësim
Për Samirin që ashtu si mua e venitë kasabaja
Për Hanën që këtu-ja ia vret gjenialitetin artistik
Për Viskën, motrën e madhe – forcë dhe shtytje për mua, dhe që dallimi në moshë nuk na ndalon të kuvendojmë deri n’qorr t’sabahit…
Për Gresën, tezën Florinë e axhën Nezir, të pakursyer në njerëzore…
Për Ardianin, luftëtarin e letrave, që mërzia e këtij vendi e bëri të qajë për prezantimin e Revistës por që puna do i buzëqesh
Për Rrustën, që e madhështon pasioni e jo profesioni…
Për Samiun që shpon me humor mbi groteskën e liderthëve xhuxh
Për Agonin, pasionantin e palodhur të leximit…
Për Seadin, vëllaçkon, që teksa përndritë nga Skandinavia e ftohtë, di se ngrohtësia e Ballkanit dhe vendeve tona injorante është diçka që duhet ruajtur e kultivuar…
Për Shkëndijen, që Barnatorja ia mundëson pasqyrën e sociologjisë së qytetit në vdekje
Për Fjollën, dhe “një qytet që e mytëm vetë” me shpresën të mos gabojë politikisht
Për Besartin, dromcën e fundit të qytetarisë politike në Mitrovicë
Për punëtorin e Qebaptorës që ia helmojnë 200 eurot, me llagape e të shara
Për Nehatin, shokun e të mesmes, axhystatorin e pullazxhiun, që në vend se të na vajtojë të dyve, lavdëron mua e harron veten
Për shoqen Diellzë, arkitektën e sorollasin duke i ofruar page-lëmoshe, ose mbetjen pa punë
Për Egzonin, që posa të kthehet ndodh ta pret fati i njejtë me të Diellzës
Për Bilginin, që aq shumë frymë harxhoi me mua e me shokët duke u përpjekur të nis diçka intelektuale në këtë vend, për zhgënjimet e gulçimet tona të një sofre…
Për Valin, historianin më premtues të vendit…
Për Gjyshincën që ka ikur nga virtualiteti
Për Shqiprimin, në angështi mes pashpresës kosovare, rritjes së ndikimit politik mbi arsimin në Turqi, dhe “tokës së premtuar” – Kanadasë
Për Vesën e Rudinën që s’durojnë të komplesuarit
Për Shpendin, shokun dhe kolegun e ditëve të vështira
Për Fatin, faji i vetëm pse është e papunë sot, është lufta që bën për shpalosjen e maskarallëqeve të EULEX-it me shqiptarë
Për Nuhiun, dhe përçapjet e tij durimtare në letërsi…
Për Bacën Salë, që shqiptarin s’e sheh më të denjë përtej brendashkurajes që i bën në kuadrin e kompasit të tij satirik…
Për Temin, shokun dhe biznismenin e ndershëm që sivjet ndamë zhgënjimin e madh politik
Për Nrecën, pozitiviteti i të cilit na i shtynë ditët…
Lutem që së bashku ta harrojmë këtë dekadë…
