Pesë sfidat e vështira të shefit të ri të NATO-s Mark Rutte

Kur Mark Rutte të zhvendoset në zyrën e tij në NATO, ai padyshim nuk do të ketë një periudhë muaji mjalti.

Fushata e kryeministrit holandez në largim për të qenë Sekretar i Përgjithshëm përfundoi të enjten kur ai siguroi mbështetjen e të 32 aleatëve të NATO-s (me Rumaninë, që njoftoi mbështetjen e saj). Presidenti aktual, Jens Stoltenberg, do të japë dorëheqjen deri më 1 tetor.

Rutte, i cili ka drejtuar ekonominë e pestë më të madhe të BE-së për 14 vjet, vlerësohet gjerësisht si një ndërtues efektiv i konsensusit, duke treguar gjithashtu vendosmëri në mbështetjen e Ukrainës, duke përfshirë përpjekjet e fundit holandeze në trajnimin e pilotëve ukrainas për të fluturuar me avionë luftarakë F-16.

Por edhe për një politikan me përvojë, kapitulli tjetër i karrierës politike të Rutte nuk do të jetë një shëtitje në park.

Më poshtë pesë sfidat kryesore me të cilat ai do të duhet të përballet.

1. Rikthimi i mundshëm i Donald Trump

Katër javë pasi Rutte fillon punën e tij të re, amerikanët shkojnë në votime dhe mund të rizgjedhin Donald Trump, një skeptik ndaj NATO-s.

Gjatë fushatës, Trump ka kërcënuar se do të shkurtojë ndihmën e SHBA-së për Ukrainën nëse ai kthehet në Shtëpinë e Bardhë.

Nëse ai vazhdon, kjo mund t’i japë një goditje të rëndë kredibilitetit të aleatëve të NATO-s për të ndihmuar Ukrainën të mbrohet kundër Rusisë, duke pasur parasysh se SHBA-ja ka qenë deri tani donatori më i madh i ndihmës ushtarake për Kievin.

Rizgjedhja e Trump pothuajse me siguri do të prishë planin e NATO-s për të përgatitur Ukrainën për anëtarësimin e saj të ardhshëm, duke përfshirë përpjekjet për të përfunduar perëndimorizimin e ushtrisë fillimisht të stilit sovjetik të Ukrainës.

Vendet e NATO-s vitin e kaluar premtuan se “do të jenë në gjendje t’i bëjnë një ftesë Ukrainës për t’u bashkuar me aleancën kur aleatët të bien dakord dhe të plotësohen kushtet”.

Megjithatë, duke gjykuar karakterizimin e fundit të Trump për presidentin e Ukrainës Volodymyr Zelenskyy, ky angazhim duket i lëkundshëm.

2. Sulmi dimëror i Putinit në Ukrainë

Sapo Rutte të hyjë në detyrë, Ukraina do ta thërrasë atë për ndihmë me afrimin e dimrit.

Gjatë muajve të fundit, Rusia ka shtuar sulmet kundër termocentraleve dhe digave të Ukrainës – infrastrukturë që kërkon muaj, nëse jo vite për t’u riparuar plotësisht.

Libri i lojërave të Kremlinit nuk është i ri. Gjatë dimrit të parë të kohës së luftës, midis 2022 dhe 2023, rrjeti elektrik i Ukrainës u sulmua rëndë.

Çelësi, thotë shefi në largim i NATO-s, Stoltenberg, qëndron në më shumë sisteme të mbrojtjes ajrore që mund të mbrojnë furnizuesit e energjisë, si dhe stafin e mirëmbajtjes që punon për riparimin e objekteve të dëmtuara.

Vendet e NATO-s po luftojnë gjithashtu për të dërguar – ose, në rastin e vendit të Rutte, për të ndërtuar – sisteme të mbrojtjes ajrore.

Por Evropa nuk ka aq shumë për të dërguar, përparimi në SHBA u vonua në Kongres dhe vendet afër Rusisë janë më pak se të gatshme të heqin dorë nga mburojat e tyre ajrore në këtë kohë të rrezikshme.

3. Detyrimi i anëtarëve të NATO-s për të paguar

NATO-ja këtë javë festoi një numër rekord të aleatëve që arritën objektivin prej 2 për qind të PBB-së për shpenzimet e mbrojtjes.

Në të vërtetë, Holanda sapo e kaloi atë prag këtë vit pas disa vitesh dështimi.

Por një e treta e aleancës ende nuk po arrin në shenjë

Vendet e Evropës Jugore janë ndër shkelësit më të këqij.

Në Itali, vlerësimet e vitit 2024 shohin një rënie të lehtë nga 1.5 përqind që ishte vitin e kaluar.

Spanja do të shpenzojë vetëm 1.28 për qind këtë vit. Fqinja e saj Portugalia angazhoi 1.55 për qind.

“Rekordi i dobët nga miqtë tanë mesdhetarë është arma e përsosur për Trump,” tha një diplomat i lartë nga rajoni Baltik, të cilit iu dha anonimiteti për të folur lirshëm për disponimin brenda NATO-s.

Rajoni ka qenë një avokat i fortë për një qasje më të ashpër ndaj Rusisë.

Megjithatë, më afër terrenit të Trump, gjërat janë po aq të këqija. Kanadaja, një anëtare e NATO-s që në fillim në vitin 1949, po angazhon vetëm 1.37 për qind të PBB-së, duke regjistruar 0.1 për qind rritje që nga fillimi i luftës së Rusisë kundër Ukrainës.

4. Ankesat e krahut lindor

Vendet në kufi me Rusinë nuk janë tifozët më të mëdhenj të Rutte.

Ata ishin të zemëruar për shpenzimet e ulëta të mbrojtjes holandeze dhe janë veçanërisht të mërzitur që roli kryesor në NATO i ka shkuar gjithmonë një evropiane perëndimore ose veriore, edhe pse vendet e krahut lindor kanë qenë në aleancë për një çerek shekulli.

Kryeministrja e Estonisë Kaja Kallas nuk hyri në garën për postin e lartë të NATO-s pasi iu komunikua se nuk do të merrte mbështetjen e vendeve të tilla si SHBA, Franca dhe Gjermania (ajo tani është kandidatja kryesore për të qenë shefja e ardhshme e politikës së jashtme të BE-së). Ata kishin frikë se emërimi i saj do të shihej nga Moska si një përshkallëzim i armiqësive. Presidenti i Rumanisë Klaus Iohannis, i cili kandidoi për këtë detyrë, mori vetëm mbështetjen e Hungarisë – vetëm për arsye taktike – për ta mbështetur atë.

Vendet e krahut lindor tani ka të ngjarë të kërkojnë përfaqësim më të mirë në nivelin dytësor të NATO-s: zëvendëssekretarin e përgjithshëm (DSG) dhe postet e ndryshme të ndihmës sekretarit të përgjithshëm (ASG).

Shpërndarja e vendeve të punës ka qenë një pikë e dhimbshme për vendet lindore për disa kohë. Ndërsa DSG që po largohet është rumun, të shtatë ASG-të janë nga Perëndimi – dy nga SHBA, nga një nga Gjermania, Holanda, Britania, Italia dhe Franca. Një tjetër vend pune në ASG është vakant.

Në të vërtetë, një nga detyrat e para të Rutte si shef i NATO-s do të ishte të emëronte një zëvendës dhe do të ketë presion që ai të emërojë dikë nga një vend lindor.

5. Udhëheqësit Putindashës të Evropës

Nuk është vetëm Trump që Rutte duhet të bindë për ta mbajtur NATO-n gjallë dhe mirë.

Në të gjithë Evropën, partitë e së djathtës ekstreme skeptike ndaj NATO-s dhe Putin-dashëse po lulëzojnë.

Franca, për shembull, është në prag të zgjedhjeve parlamentare që mund të shohë fitime të mëdha për Tubimin Kombëtar të ekstremit të djathtë – duke e detyruar Stoltenberg të bëjë një lutje të rrallë për Francën që “ta mbajë NATO-n të fortë” në një intervistë me POLITICO.

Rutte, natyrisht, e di shumë mirë këtë histori. Në një farë mënyre, ai filloi të konsideronte detyrën kryesore të NATO-s kur u bë e qartë se Partia e tij Popullore për Liri dhe Demokraci e qendrës së djathtë do të humbiste zgjedhjet holandeze ndaj Partisë së ekstremit të djathtë për Lirinë e Geert Wilders, gjë që ndodhi

Wilders, i pyetur vitin e kaluar në lidhje me pikëpamjen e tij për liderin rus Vladimir Putin, i tha gazetës ruse të propagandës RT: “Unë e duartrokas atë siç duartrokas zotin Trump për të qenë udhëheqës, të cilët qëndrojnë atje në emër të popullit rus dhe amerikan”

Një gjë për të cilën Rutte nuk ka as fare nevojë të shqetësohet është se puna e tij e re nuk do të jetë e mërzitshme politico.eu/ Përshtati në shqip: Gazeta ‘Si’