Putin-i i ka SHBA-të aty ku do

E dinim që do të ndodhte.

“George, duhet të kuptosh që Ukraina nuk është as shtet. Një pjesë e territorit të saj është në Evropën Lindore dhe pjesa më e madhe na është dhënë ne”.

Këto ishin fjalët ogurzeza të presidentit rus Vladimir Putin drejtuar homolohut George W. Bush në Bukuresht të Rumanisë në një samit të NATO-s në prill 2008.

Putin-i ishte i zemëruar.

NATO-ja sapo kishte njoftuar se Ukraina dhe Gjeorgjia përfundimisht do t’i bashkoheshin aleancës. Kjo ishte një formulë kompromisi për të zbutur shqetësimet e aleatëve evropianë, një premtim i qartë për t’u bashkuar me bllokun, por jo një afat kohor specifik për anëtarësimin.

Asokohe, isha oficer i inteligjencës kombëtare për Rusinë dhe Euroazinë, pjesë e një ekipi që informonte Bush-in. E paralajmëruam atë se Putin-i do t’i konsideronte hapat për të afruar Ukrainën dhe Gjeorgjinë më pranë NATO-s si një lëvizje provokuese që ka të ngjarë të provokonte një veprim parandalues ​​ushtarak rus.

Por në fund të fundit, paralajmërimet nuk u morën parasysh.

Brenda katër muajsh, në gusht 2008, Rusia pushtoi Gjeorgjinë. Ukraina e mori mesazhin e Rusisë me zë të lartë dhe të qartë. Ai e zmbrapsi anëtarësimin në NATO për disa vite të ardhshme.

Mirëpo, në vitin 2014, Ukraina donte të nënshkruante një marrëveshje asociimi me Bashkimin Evropian, duke menduar se kjo mund të ishte një rrugë më e sigurt për në Perëndim.

Moska goditi sërish, duke akuzuar Ukrainën se po kërkon një derë të pasme për NATO-n, për aneksimin e gadishullit të Krimesë së Ukrainës dhe për fillimin e një lufte të vazhdueshme ndërmjetëse në rajonin juglindor të Donbas-it të Ukrainës.

Reagimet e heshtura të Perëndimit ndaj pushtimeve të vitit 2008 dhe 2014 e trimëruan Putin-in.

Këtë herë, qëllimi i Putin-it është më i madh se mbyllja e “derës së hapur” të NATO-s ndaj Ukrainës dhe marrja e më shumë territoreve. Ai dëshiron të dëbojë Shtetet e Bashkuara të Amerikës nga Evropa.

Siç mund të shprehej vetë: “Mirupafshim Amerikë. Mos lejoni që dera t’ju godasë gjatë daljes”.

Ngjashëm si e kam parë mbi dy dekada të vëzhgimit të Putin-it dhe analizimit të lëvizjeve të tij, veprimet e tij janë të qëllimshme dhe zgjedhja e tij në këtë moment për të hedhur dorën në Ukrainë dhe Evropë është shumë e qëllimshme.

Ai ka një obsesion personal me historinë dhe përvjetorët. Dhjetor 2021 shënoi 30 vjetorin e shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik, kur Rusia humbi pozicionin e saj dominues në Evropë.

Putin-i dëshiron t’i japë SHBA-ve një shije të të njëjtit ilaç të hidhur që Rusia duhej të gëlltiste në vitet 1990. Ai beson se aktualisht, SHBA-të janë në të njëjtin telash si Rusia pas rënies sovjetike: të dobësuara rëndë brenda dhe në tërheqje jashtë vendit.

Ai gjithashtu mendon se NATO-ja nuk është gjë tjetër veçse një shtrirje e SHBA-ve. Zyrtarët dhe komentatorët rusë në mënyrë rutinore mohojnë çdo agjenci apo mendim të pavarur strategjik për anëtarët e tjerë të NATO-s.

Pra, kur bëhet fjalë për aleancën, të gjitha lëvizjet e Moskës janë të drejtuara kundër Washington-it.

Në vitet 1990, SHBA-të dhe NATO-ja e detyruan Rusinë të tërhiqte mbetjet e ushtrisë sovjetike nga bazat e tyre në Evropën Lindore, Gjermani dhe shtetet baltike.

Putin-i dëshiron që SHBA-të të vuajnë në një mënyrë të ngjashme.

Nga këndvështrimi i Rusisë, vuajtjet e brendshme të Amerikës pas katër viteve të presidencës katastrofike të presidentit Donald Trump, si dhe përçarjet që ai krijoi me aleatët e SHBA-ve dhe më pas tërheqja e shpejtë e Amerikës nga Afganistani, sinjalizojnë dobësi.

Nëse Rusia bën presion mjaftueshëm, Putin-i shpreson se ai mund të arrijë një marrëveshje të re sigurie me NATO-n dhe Evropën për të shmangur një konflikt të pafund dhe më pas do të jetë radha e Amerikës që të largohet, duke marrë trupat dhe raketat e saj me vete.

Ukraina është edhe objektivi i Rusisë dhe i SHBA-ve. Gjatë disa muajve të fundit, Putin-i e ka zhytur administratën Biden në lojëra taktike të pafundme që i vendosin SHBA-të në mbrojtje.

Rusia lëviz forcat në kufijtë e Ukrainës, nis lojëra luftarake dhe rrit komentet e brendshme.

Në dokumentet zyrtare të fundit, ajo kërkoi garanci të hekurta që Ukraina nuk do të bëhet kurrë anëtare e NATO-s, që NATO të tërhiqet nga pozicionet e marra pas vitit 1997 dhe gjithashtu që Amerika të tërheqë forcat dhe armët e veta, përfshirë raketat bërthamore.

Përfaqësuesit rusë pohojnë se Moska “nuk ka nevojë për paqe me çdo kusht” në Evropë. Madje, disa politikanë rusë sugjerojnë mundësinë e një sulmi parandalues ​​kundër objektivave të NATO-s për t’u siguruar që e dimë se ato janë serioze dhe se duhet të përmbushim kërkesat e Moskës.

Zyrtarët amerikanë, për javë të tëra, janë grumbulluar për të kuptuar dokumentet zyrtare me kërkesat e Rusisë dhe komentet kontradiktore, kanë menduar se si ta pengojnë Putin-in në Ukrainë dhe janë përpjekur të flasin për afatin kohor.

Gjatë gjithë kohës, Putin-i dhe përfaqësuesit e tij i kanë shtuar deklaratat e tyre. Zyrtarët e Kremlin-it jo vetëm që kanë sfiduar legjitimitetin e pozicionit të Amerikës në Evropë, ata kanë ngritur pyetje në lidhje me bazat e Amerikës në Japoni dhe rolin e saj në rajonin e Azisë dhe Paqësorit.

Gjithashtu kanë thënë se mund të dërgojnë raketa hipersonike në derën e pasme të Amerikës në Kubë dhe Venezuelë për të ringjallur atë që rusët e quajnë Kriza e Karaibeve të viteve 1960.

Putin-i është një mjeshtër i nxitjes shtrënguese.

Ai prodhon një krizë në një mënyrë të tillë që mund të fitojë pavarësisht se çfarë bën dikush tjetër. Kërcënimet dhe premtimet janë në thelb një dhe e njëjta gjë.

Putin-i mund të pushtojë përsëri Ukrainën, ose mund t’i lërë gjërat aty ku janë dhe thjesht të konsolidojë territorin që Rusia kontrollon efektivisht në Krime dhe Donbas.

Ai mund të ngrejë telashe në Japoni dhe të dërgojë raketa hipersonike në Kubë dhe Venezuelë, ose jo, nëse gjërat shkojnë siç duhet në Evropë.

Putin-i luan një lojë më të gjatë, strategjike dhe di si të mbizotërojë në përplasjen taktike.

Ai i ka SHBA-të aty ku dëshiron. Qëndrimi dhe kërcënimet e tij kanë vendosur rendin e ditës në debatet evropiane të sigurisë dhe kanë tërhequr vëmendje të plotë.

Ndryshe nga presidenti Biden, Putin-i nuk duhet të shqetësohet për zgjedhjet afatmesme ose për kundërshtimin nga partia e tij ose opozita.

Putin-i nuk shqetësohet për shtypin e keq apo vlerësimet e dobëta të sondazheve. Ai nuk është pjesë e një partie politike dhe ka shtypur opozitën ruse.

Kremlin-i e ka mbyllur në masë të madhe shtypin lokal e të pavarur. Putin-i është i gatshëm për rizgjedhje në vitin 2024, por kundërshtari i tij i vetëm i mundshëm, Aleksei Navalny, është i kyçur në një koloni penale jashtë Moskës.

Pra, Putin-i mund të veprojë si të dojë, kur të dojë. Me përjashtim të shëndetit të keq, SHBA-të do të duhet të luftojnë me të për vitet në vijim.

Tani për tani, të gjitha shenjat tregojnë se Putin-i do t’i mbyllë SHBA-të në një lojë taktike të pafundme, do të marrë më shumë pjesë nga Ukraina dhe do të shfrytëzojë të gjitha fërkimet dhe thyerjet në NATO dhe Bashkimin Evropian.

Dalja nga kriza aktuale kërkon veprim, jo ​​reagim. SHBA-të duhet të formësojnë përgjigjen diplomatike dhe të angazhojnë Rusinë sipas kushteve të Perëndimit, jo vetëm të Moskës.

Sigurisht, Rusia ka disa shqetësime legjitime për sigurinë, dhe marrëveshjet evropiane të sigurisë sigurisht që mund të bëjnë me mendimin dhe rinovimin e ri pas 30 vjetësh.

Washington-i dhe Moska kanë shumë për të diskutuar mbi forcat konvencionale dhe bërthamore, si dhe në fushën kibernetike dhe në fronte të tjera.

Por një pushtim i mëtejshëm rus i Ukrainës, shpërbërja dhe neutralizimi i Ukrainës nuk mund të jetë një çështje për negociatat SHBA-Rusi dhe as një artikull në sigurinë evropiane.

Në fund të fundit, SHBA-të duhet t’i tregojnë Putin-it se ai do të përballet me rezistencën globale dhe agresioni i tij do t’i rrezikojë marrëdhëniet politike dhe ekonomike të Rusisë përtej Evropës.

Ndryshe nga premisa e Putin-it në vitin 2008 se Ukraina “nuk është një shtet i vërtetë”, Ukraina ka qenë një anëtare e plotë e Organizatës së Kombeve të Bashkuara që nga viti 1991.

Një tjetër sulm rus do të sfidonte të gjithë sistemin e OKB-së dhe do të rrezikonte marrëveshjet që kanë garantuar sovranitetin e shteteve që nga Lufta e Dytë Botërore.

SHBA-të dhe aleatët e tyre, dhe vetë Ukraina, duhet ta çojnë këtë çështje në OKB dhe ta shtrojnë atë përpara Asamblesë së Përgjithshme si dhe Këshillit të Sigurimit.

Edhe nëse Rusia bllokon një rezolutë, e ardhmja e Ukrainës meriton një përgjigje globale. SHBA-të duhet të ngrenë shqetësime edhe në institucionet e tjera rajonale.

Pse Rusia po përpiqet t’i çojë mosmarrëveshjet e saj në Evropë në Azi dhe Hemisferën Perëndimore? Çfarë lidhje ka Ukraina me Japoninë, apo Kubën dhe Venezuelën?

Biden-i ka premtuar se Rusia “do të paguajë një çmim të rëndë” nëse ndonjë trupë ruse kalon kufijtë e Ukrainës. Nëse Putin-i pushton Ukrainën pa asnjë veprim ndëshkues nga Perëndimi dhe pjesa tjetër e komunitetit ndërkombëtar, përtej sanksioneve financiare, atëherë ai do të ketë krijuar një precedent për veprimet e ardhshme nga vendet e tjera.

Tashmë, Putin-i ka përfshirë sanksione shtesë financiare të SHBA-ve në llogaritjet e tij. Por ai supozon se disa aleatë të NATO-s do të hezitojnë të ndjekin shembullin e këtyre sanksioneve dhe vendet e tjera do të shikojnë nga ana tjetër.

Censurimi i OKB-së, kundërshtimi i përhapur dhe i zëshëm ndërkombëtar dhe vendet jashtë Evropës që ndërmarrin veprime për të tërhequr marrëdhëniet e tyre me Rusinë mund t’i japin atij një pauzë.

Formimi i një fronti të bashkuar me aleatët evropianë dhe mbledhja e mbështetjes më të gjerë duhet të jetë loja më e gjatë e Amerikës.

Përndryshe, kjo sagë mund të shënojë me të vërtetë fillimin e fundit të pranisë ushtarake të Amerikës në Evropë.

Shkruan Fiona Hill – Hill ka qenë oficere e inteligjencës për çështjet e Rusisë dhe Euroazisë për presidentët George W. Bush dhe Barack Obama dhe shërbeu në Këshillin e Sigurisë Kombëtare nën administratën e Donald Trump.

Marrë nga “The New York Times”.